Ε λ λ ά ς Ε ξ π ρ έ ς
... από την πρώτη δημοσίευση τμήματος (ούτε καν ένός βαγονιού ιστορία) του Ελλάς Εξπρες
στο περιοδικό ΣΗΜΑ την δεκαετία του ΄70
και μετά από πολλές δημοσιεύσεις αποσπασμάτων του έως σήμερα
συνεχίζει την δημιουργική του διαδρομή και συγγραφική παρέα μου ...
Ε λ λ ά ς Ε ξ π ρ έ ς *
Στην διαδρομή με το τοπίο που δεν προλαβαίνουμε να ξεχωρίσουμε όταν το ταξίδι έχει σταματήσει, περίοδος αναμονής να κυριεύει τα μάτια η αγωνία να γράφεται σ’ ένα σώμα ανυπόμονο να καταλάβει τι θα συμβεί μετά. Διαδρομές νυχτερινής αφήγησης που δεν καταγράφηκαν, με κάνουν να στήνω αυτί έξω απ’ το βαγόνι, όταν έρχεται απ’ το πουθενά σε μια γαλήνια νύχτα τρομαχτική αντάρα με φοβερούς όγκους καταιγίδας για να περάσει γρήγορα και να χαθεί στον ορίζοντα ανάμνηση. Το όχημα κυλάει στην οδύσσειά του χωρίς να ξέρει τι περιμένει. Πόντιοι στοιβαγμένοι στα βαπόρια της τουρκικής ακτοπλοΐας. Αποσπάσματα αφήγησης διέρχονται απ’ το παράθυρο ν’ ακουμπήσεις πάνω τους. Το φως πέφτει γυμνό καίει το βυθό της ανάγνωσης. Προς το βάθος. Τα άδεια βαγόνια είναι που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Η Μεγάλη Ιδέα. Πολλή ώρα σιωπηλοί να κοιτιόμαστε στα μάτια να διασχίζουν τοπία κι αφηγήσεις το παράθυρο του βαγονιού. Λέξεις που είχανε το θάρρος να ειπωθούν. Περιπλάνηση παρεκκλίνοντας να ορμάς μέσα βαθιά για να σαγηνευτείς από πλάνη και πάλι να βγεις στην διαδρομή που χαράζει σχήματα η άμμος τυχαία σώματα για να τα σβήσει το παλιρροϊκό κύμα με τις καταποντισμένες του φαντασιώσεις. Προς τον βυθό. Αμμολογία. Τσακισμένες συλλαβές συνθλίβουν βράχους ακλόνητους. Κονιορτός. Ένας γκρεμός φίλος μου με το όνομα Στέλιος - γνωστός αλχημιστής. Eίσαι εδώ στα βαθιά; Ανάγνωση κατάδυση στα νοήματα που ανήκουν σε εποχές που τις παρέλαβε κάποια απόχη ιστορικής εποχής. Ανελλιπής η παρουσία των αποσπασμάτων μου στον βυθό της περιπλάνησης - γραφή λαθρεπιβάτης που πάντα ονειρεύεται - κλείνει το μάτι στην ανάγνωση για να ξεκινήσει η ατμομηχανή της.
Αυτή την φορά βρέθηκα σ’ ένα παλιό αγγλικό βαγόνι. Το τραίνο αυτό λένε ξεκίνησε απ’ τον Πόντο και πάει στη Μεσόγειο. Η θέση που ταξίδευα άλλαζε κάθε φορά στα σύνορα που διασχίζαμε οριακά τις σταματημένες ματιές των ξεχασμένων στους σταθμούς. Ακόμη και σήμερα μου συμβαίνει αυτό. Τώρα ήμουνα εγκλωβισμένος στην Α' θέση με λαθρεπιβάτες στο κάτω μέρος της καρότσας να το ξέρουν όλοι και κανένας να μην το συζητάει. Ξεκινούσε το μυστικό ταξίδι μες στη νύχτα κι όπως πάντα δεν ήξερα που θα με βγάλει κι αυτή η διαδρομή. Ξαναπήραμε το τραίνο μαζί - δεν μπορώ ν’ αποχωριστώ την ανάγνωση αυτή. Τα όρια παίρνανε μορφή περνώντας από την μια θρησκεία στην άλλη, από την μια φυλή στην άλλη, από τον ένα πολιτισμό του καπιταλισμού σε μια αγροτική παμπάλαια κλειστή οικονομία. Ήτανε ατμός του συρμού που θόλωσε το τοπίο κι έμεινε για κάποιους αιώνες στα σύννεφα.
Ταραχή για να ξεκινήσει η ατμομηχανή αλλά αυτός δεν πλήρωνε μέχρι που να τελειώσει οι δυο κύριοι στο διαμέρισμα της τρίτης θέσης είπαν ότι είχε δίκιο και πρέπει να είχε δίκιο μερικές φορές είναι τόσο ξεροκέφαλος όταν βάλει ένα πράμα στο μυαλό του τα κατάφερε μια χαρά ν’ ανοίξει την πόρτα του βαγονιού με το σουγιά του αλλιώτικα θα μας πηγαίνανε μέχρι το Κορκ νομίζω πως το έκαναν για να τον εκδικηθούν Ώ μου αρέσουν οι εκδρομές με τραίνο ή με άμαξα με όμορφα μαλακά μαξιλάρια αναρωτιέμαι αν θα βγάλει εισιτήριο της Ιης θέσεως για μένα μπορεί να θέλει να μου το κάνει μέσα στο τραίνο δίνοντας φιλοδώρημα στον ελεγκτή.
Σκέφτομαι πως η Μαρία αναρωτιέται που βρίσκομαι ενώ θα αναδεικνύει την οικογενειακή θαλπωρή με μια περιττή φλυαρία γύρω από την πετυχημένη σχέση. Το να περιδιαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές είναι επικίνδυνο, ακόμα και για επαγγελματίες του είδους. Κάθε ατμομηχανή πριν το παρθενικό της ταξίδι βαφτιζόταν, Μικρά Ασία είπανε την δικιά μας. Ταξίδι χωρίς αναμνήσεις δεν γίνεται, γι’ αυτό αλλάζω βαγόνι πλησιάζω την κινητήρια δύναμη του συρμού - εκείνος κοιτάει ολόγυρα ορμάει ξαφνικά προς τα εμπρός. Μέσα από την ομίχλη που σηκώνεται ένας αμμοστρωτήρας σαν δράκοντας προχωρώντας μ’ επιφύλαξη έρπει με όλο τον όγκο του κατά πάνω του - το τεράστιο κόκκινο φανάρι του τού κάνει νοήματα και ο τρολές του σφυρίζει πάνω στο ηλεκτρικό σύρμα. Ο οδηγός του πατάει το σήμα κινδύνου. Το φρένο ουρλιάζει απελπισμένα. Ο Μπλούμ υψώνοντας ένα χέρι που φοράει άσπρο γάντι αστυφύλακα βγαίνει άτσαλα έξω από τις ράγες με σπασμωδικές κινήσεις. Ο οδηγός πλακουτσομύτης με το κορμί σκυφτό πάνω στο τιμόνι ουρλιάζει καθώς γλιστράει δίπλα του πάνω από αλυσίδες και κλειδιά. Τι ανάγνωση κι αυτή – αφύλακτη διάβαση!
Ελαφρές παλμικές κινήσεις στον ελάχιστα γερμένο λαιμό της μετέφεραν το ταξίδι μέσα στις αργές και νωχελικά επαναλαμβανόμενες χωρογραφίες του απροσδιόριστου φωτισμού του βαγονιού - τα χείλη να πρέπει να μιλήσουν κι η γλώσσα να τα δροσίζει με λέξεις ρυθμικές. Είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με άγνωστη συμπεριφορά - τα χαρακτηριστικά μας. Ένα πήγαινε έλα ασθμαίνοντας την αναγνώριση, επαναληπτικό. Το κεφάλι της γέρνει από την αντίθετη πλευρά για να ακουμπήσει την ματιά της αλλού. Μετράει τα φυλαχτά που μάζεψε να τους δώσει ρυθμό στη χούφτα της βυθισμένη, να διαβάζει τις ιστορίες που φευγαλέα καταγράφονται εδώ, όταν η Μαρία γειτόνισσα της εκμυστηρευόταν - και το όνομα του Νίκου να επανέρχεται σαν κάτι που εμπεριέχει την νίκη. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο που ψηλαφούσε, εμφανίζεται το εξοχικό σπίτι με το αναγκαίο ποδήλατο και τα πρώτα παιχνίδια με τα αγόρια - ραντεβού στον Παρθενώνα που ήταν ένας φούρνος κακοχτισμένος με τσιμεντένιες κολώνες έξω απ’ την οικοδομή να βαστάει την πλάκα της σκεπής - τις φιστικιές, τον φοίνικα και το νησάκι απέναντι. Τα λόγια της γερασμένης αλλά γιγαντιαίας πάντα Κούλας θα της μείνουν αξέχαστα στη χούφτα της βυθισμένη σε μια αναπόληση που θέλει να επιστρέψει .Είναι μια ιστορία που ανήκει στο Μικρασιατικό Αττικό τοπίο και στις μυρωδιές του, στο κλίμα και τους ανθρώπους του, στα σπίτια εκείνα και στις γειτονιές που ψάχνοντας τα ίχνη που είναι ακόμα ορατά και τις ιστορήσεις φτιάχνεται ένας μύθος πολύ ανθρώπινος. Θα τα τρυπήσει θα τα περάσει σε ένα μίτο της Αριάδνης να φυλάνε τις μνήμες του αύριο κι όσο θα τα μετράει ,θα τα ακουμπάει, θα τα θωπεύει γυμνά νομίσματα μιας πληρωμής πού τέλειωσε στη χούφτα της βυθισμένη - θα έχουν αξία ενέργειας που φορτίζουν απ’ τον λαιμό της τα άκρα της σκέψης της γυμνά.
Όπως γυρίζεις τα μέσα έξω και αποκαλύπτεται ο βόμβος ,αποκλειστικά δυνατός όγκος κρουστών ν’ ατενίσεις πέρα δίνοντας νόημα στην μετακίνηση - δρόμος φυγής. Εάν μετακινείσαι μόνος τότε θα πρέπει να συμμορφώνεσαι προς τις οδηγίες, εάν μεταφέρεις το πούπουλο νόημα μιας ανεξίτηλης σχέσης στην τούφα των βαμβακιών που μόλις σκάσανε μύτη στον θεσσαλικό κάμπο - ανάερη κοίτη διακυμάνσεων στην αχανή πεδιάδα νόημα για να περάσουμε σε άλλο βαγόνι, για αλλού - εκεί όπου μελετούν τα μάτια σου. Ο ρυθμός της ανάγνωσης αιωρείται έξω από το παράθυρο του διαμερίσματος του τραίνου παρακολουθώντας την μικρή Βόλβη ν’ ανανεώνει την υγρασία της, τρυφερό αλφάβητο όπου τα αποσπάσματα της ομίχλης σχηματοποιούν μεταφορές μιας απροσδιόριστης εισόδου στα νερά της. Ο κος Μπλούμ στην αγκαλιά που σε οδηγεί στον πάτο, για να κόψεις τις κακές συνήθειες όπως Οδύσσεια του αφρού που είναι αφροδίσια - μια κι έξω φαινόμενο, στα βαθιά! Ο οδηγός ενεργοποιεί το σήμα κινδύνου της γραφής διερχόμενος από προθήκες μαγαζιών, ειδικευμένων στα εδώδιμα κι εσπεριδοειδή βιβλία, που έχουν εβδομαδιαία ανελλιπώς ανανεούμενες προθήκες από νέους συγγραφείς σε σωστή εποχιακή συσκευασία και τίτλους που να σαγηνεύουν τους επιβάτες ακόμα και σε αναμονή σε άδειο μεταπολεμικό σταθμό - ανάγνωση να υπάρχει κι ο μηχανοδηγός σε δουλειά να βρίσκεται! Απ’ όπου θέλει μας πάει μου φαίνεται, χάλασαν κι αυτές οι αναγνώσεις, σε αδιέξοδες διαδρομές μας οδηγούν. Τίποτα.
Ελάχιστες αμυχές στον γερμένο ελαφρά λαιμό της με προκαλούσαν να αισθανθώ το ρυθμικό λίκνισμα του τραίνου πάνω στις ατσαλένιες γραμματοσειρές. Κοιλάδες του λευκού στο βάθος της θέας, τόπος, όπου το χιόνι δεν έλιωσε ή φως που εντοπίστηκε στις παρυφές της απότομης εναλλαγής της θέασης στην ταχύτητα του τραίνου, οπτασία. Γραμματοστοιχίες να διασχίζεις άγρια πυκνή βλάστηση, αισθήσεις. Σειρές ομίχλης ακολουθούν τις δενδροστοιχίες, όπως τις λέξεις οι βαθιές μυρωδιές της όταν τα μάτια θέλουν να βλέπουν γυμνά. Διαβάζεις τις λέξεις με νεύματα που αφήνουν να διανοηθείς το αδύνατο. Ένα ολόκληρο βράδυ με μια άγνωστη γλώσσα και σήμερα να μην αναγνωρίζω παρά μόνον τις αποσκευές της. Διάφανο δέρμα, βρόχινη φωνή με βαθιά μάτια. Το βαγόνι αυτό δεν με βγάζει εκεί που θέλω -στον επόμενο σταθμό θα περιμένω το τραίνο της νύχτας.
Το όχημα προσπαθεί να πιάσει σταθμό κυριαρχείται πάντως από σκοταδισμό. Σκοτεινή περίοδος εισβολών στο σώμα της ανάγνωσης .Άγνωστες γλώσσες βρίσκονται καθισμένες η μία απέναντι από την άλλη περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να σηκωθούν από την θέση τους για να μπορέσουν να αναπτύξουν και πάλι τις διαδρομές που τόσο καλά γνωρίζουν. Πρώτο σώμα στρατού Αφιόν Καραχισάρ. Μέσα στο βαγόνι με τις αναμνήσεις το φως τύφλωνε. Μέσα εκεί ακούστηκε πως η Μικρά Ασία χάθηκε σαν μικρό παιδί έπεφτε φως και με σκότωνε. Τα διαμερίσματα των βαγονιών δεν είναι κλειδωμένα κι οι ειδήσεις είχανε την δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν , να μας ξαφνιάζουν. Αναβόσβηνε το φως στο βαγόνι κι έκαιγε τις σχέσεις αυτών που παίζανε την υπομονή τους κορώνα γράμματα, επιμένοντας πως θα ξαναδούν άσπρη μέρα ρουφώντας μέχρι τον πάτο κάθε στιγμή της πρόσκαιρης αυτής συνάντησής τους. Κυνήγησαν τον χρόνο σελίδα-σελίδα .
Πηγαίνοντας προς το σκοτεινό κρεβάτι υπήρχε εκεί το αυγό του Σεβάχ του Θαλασσινού από το παραμυθένιο βορινό πουλί μέσα στη νύχτα του κρεβατιού όλων των βορινών παραμυθένιων πουλιών. Μέσα από τις ρωγμές του χρόνου κύλησαν σπουδαίες στιγμές που ζήσαμε το φως κατάματα. Χαμηλό βαρομετρικό. Κάποιο βαγόνι αρχίζει να ξεκόβει, χάλασε ο καιρός, χάθηκε το βαγόνι σε πορεία που διασχίζει διαδρομές που δεν χαράχτηκαν στον χάρτη. Σύστημα ακραίων φαινομένων. Το μοναχικό βαγόνι φάντασμα συνθηκολόγησε με την μοίρα του και περιπλανήθηκε. Μάθαμε πως το βρήκαν παρατημένο έξω από την Λωζάννη. Το όχημα κυλάει στην οδύσσειά του. Η γραφή λαθρεπιβάτης που πάντα ερωτεύεται. Μυστήριο η εκμνηστήρευση, εκπόρνευση. Υπάρχει πάντα τέλος. Όπως όταν γυρίζεις σελίδα δεν ξέρεις. Κι αν οι υπόλοιπες σελίδες δεν γράφουν τίποτα; Δεν ήρθε η ώρα να κατέβω απ’ αυτή την αποσπασματική διαδρομή. Η άγρια ανάσα της ατμομηχανής βογκούσε ολονυχτίς μηνύματα να προϋπαντήσουν την ηχώ στα βαθιά λαγούμια που σκάψανε στα όρη για να διαβεί - όπως στο μέτωπό του η τελευταία ρυτίδα όταν έμαθε την απώλεια μιας ακόμη λέξης από το λεξιλόγιο.
*Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο Ελλάς Εξπρές. Τα τμήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τον Οδυσσέα του Τζαίημς Τζόυς είναι σε μετάφραση του Σ. Καψάσκη, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1990. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Συντέλεια το 2014 στην Αθήνα.
| nea_synteleia_2004.pdf |
Απ ο σ π ά σ μ α τ α Σ ι ω π ή ς *
Η πρώτη μέρα που σε αναγνώρισα. Μέσα από την σιωπή γεννημένη. Περίοδος αναμονής. Ασήμαντοι καιροί για γυαλιστερούς ήρωες που αναποδογυρίζουν το σκηνικό που δε λέει τίποτα αλλά γυρίζει και σφυρίζει κι αφήνει αδιάφορο τον κόσμο. Μια μικρή θνησιγενής ματιά κι ανδρώθηκε ο νεαρός στα μάτια της.΄Οπως όταν αναγνωρίσεις την χρονική στιγμή που είδες για πρώτη φορά τα μάτια της κάθε μέρα.
Η δεύτερη μέρα που σε αναγνώρισα περιμένοντας κάτι καλύτερο στην σιωπή και στα ψέματα και στην φλύαρη κατανάλωση χρωμάτων και λέξεων. Απόσπασμα δεύτερο όπως η δεύτερη μέρα της δημιουργίας και ανάμεσα σιωπή. Ο Καλλίμαχος ακόμα μου λέει καλημέρα για να περάσω την στιγμή της μέρας αυτής γεμάτη από παραγγελίες για στίχους και υλικά κατασκευής τους. Μέσα στην σιωπή της γλώσσας. Σκεπτόμενη σιωπή. Από το πρώτο μου βιβλίο ποίησης - σιωπή. Κρακ λοιπόν το 1974. Η σημαντική δεκαετία αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης – ανάκατα! Οποιος προλάβει – σήμα σιωπής.Ταξιδεύουμε στη μνήμη που δικαιώνεται αποσπασματικά κι επανέρχεται ρυθμικά μέσα σ΄αυτή την άβυσσο να ανασύρει δικαιωματικά τις πλούσιες στιγμές εκείνες που πλησιάζουν το σημαντικό. Δεν ξέρω άν είναι μνήμη του τώρα – ας είναι τουλάχιστον στα μάτια της γνωστής Μαρίας στον επόμενο σταθμό. Πρέπει να διαβάσουμε την σιωπή ώρα πολλή. Εξ άλλου το τραίνο σταμάτησε, οι ταξιδιώτες κλείστηκαν στ΄ όνειρο κι ο αέρας στον κάμπο η νύχτα κι ύστερα η βροχή.
Η σημερινή μέρα ξεκίνησε αποσπάσματα ονείρου στα χείλια να αναρωτιέσαι με ποιά μνήμη θα προχωρήσεις στην αναγνώριση της ασήμαντης και σταματημένης πραγματικότητας. Κόσμος σιωπής ντυμένος στα λευκά φορτώνει τις αναμνήσεις του στο βαγόνι μας. Περισσεύουν εικόνες - τις λέγανε μεταφρασμένα υπερρεαλιστικές !-όπως κοίταζα από το παράθυρο. Δείχνεις τις εικόνες αυτές για ταυτοποίηση προσωπικότητας σε σχέση με τα χτεσινά σου όνειρα, για να σου επιτραπεί να ταξιδέψεις μαζί μας. Η σημερινή μέρα όπως τραίνο στην ώρα της πάντα. Σιωπηλές ρηγματώσεις στο δέρμα της έτσι που την αναγνώρισα για δικιά μου μέρα.
Κυλάει σαν το νερό στο αυλάκι αυτή η διαδρομή χωρίς στίξη περιφορά σαν γυναίκα περίπατος. Σύμβολο ανανέωσης με φανερά τα σημεία φθοράς του χτες εν αναμονή συμβολαίου αναγέννησης με το αύριο. Νεογνική πορεία που διασχίζει διαδρομές που δεν χαράχτηκαν στον χάρτη της σιωπής. Σε αναγνώρισα καλοκαιρία με βρόχινη μορφή να εννοείς τόσα που δεν κι άλλα τόσα που ίσως - έως που έστριψε να κοιταχτεί κρυφά στον καθρέφτη της. Παλίμψηστος μήτρα των γυναικών όπου οι επάλληλες αποξύσεις μόλις που αφήνουν ίχνη των υποκείμενων κυήσεων. Αυτό το ταξίδι με τα χτεσινά σου όνειρα! Υψηλών πιέσεων σιωπή σε ορατότητα περιορισμένη. Να σε δω εκεί στην αποβάθρα μούσκεμα απ’ την αχλή του κύματος. Νυχτερινή αντανάκλαση στον αφρό της θάλασσας που δοκιμάζει την αντοχή της επανάληψης. Πως αλλοιώς να σε κάνω να μιλήσεις, να διαβάσεις την σιωπή !
Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κατεύθυνση, να ψάξουμε αυτό που σταθεροποιεί τις ηλεκτρισμένες σχέσεις των λέξεων έτσι που να ακούγονται στη σιωπή μόνες τους να αναρωτιούνται για την ύπαρξή τους πρίν να ανακαλύψουν το νόημα που εκπροσωπούν. Πέντε ίδια σπίτια προσδιορίζουν ένα τοπίο όπως η κατοικία κοντά στο ποτάμι εκεί όπου τα όνειρα κυλούν με την δροσιά του αφρού που σχηματίζεται. Το διαμέρισμα αυτό του τραίνου μού επιτρέπει να παρακολουθώ άνετα όλη τη μετακίνηση του τοπίου όπως τα πέντε όμοια σπίτια και το ξεχασμένο χωριό στην κοιλάδα. Μέχρι να το κοιτάξω ο λόγος έγινε κορυφογραμμή διάχυση αχτίδων μέσα από τα σύννεφα του ήλιου. Έτσι, για να μπορέσουμε να έχουμε βαθειές αναπνοές σύνθετων εναλλασσόμενων εννοιών φορτισμένων.
Αναπνέεις και βρίσκεται ο βόμβος αποκλειστικά δυνατός όγκος κρουστών ν’ατενίσεις πέρα δίνοντας νόημα στην μετακίνηση. Εάν μετακινείσαι μόνος,τότε θα πρέπει να συμμορφώνεσαι προς τας οδηγίας, αἱ ὁποῖαι δίδονται παρακάτω. Εάν μεταφέρεις το πούπουλο νόημα μιας ανεξίτηλης σχέσης στην τούφα των βαμβακιών που μόλις σκάσαν μύτη στον θεσσαλικό κάμπο ,ανάερη κοίτη διακυμάνσεων στην αχανή πεδιάδα νόημα -φέρνοντας μαζί δέρμα για αλλού. Ατενίζοντας την σιωπή στην γωνία .Δίνοντας νόημα στην μετακίνηση.Ο ρυθμός της ανάγνωσης αιωρείται έξω από το παράθυρο του διαμερίσματος του τραίνου παρακολουθώντας την μικρή σιωπή της ν’ανανεώνει την υγρασία της τρυφερό αλφάβητο όπου τά αποσπάσματα της ομίχλης σχηματοποιούν μεταφορές μιάς απροσδιόριστης εισόδου στα νερά της .
Ελάχιστες αμυχές στον γερμένο ελαφρά λαιμό της με προκαλούσαν να αισθανθώ το ρυθμικό λίκνισμα του τραίνου πάνω στις σιδερένιες σταθερές. Κοιλάδες του λευκού, στο βάθος της θέας, τόπος όπου το χιόνι δεν έλιωσε ή φως που εντοπίστηκε στις παρυφές της απότομης εναλλαγής της θέασης στην ταχύτητα του τραίνου-οπτασία. Σειρές ομίχλης ακολουθούν τις δενδροστοιχίες όπως τις λέξεις οι βαθειές μυρωδιές της- όταν τα μάτια θέλουν να βλέπουν γυμνά. Διαβάζεις τις λέξεις με νεύματα που αφήνουν να διανοηθείς το αδύνατο. Ένα ολόκληρο βράδυ με μιά άγνωστη γλώσσα και σήμερα να μην αναγνωρίζω παρά μόνον τις αποσκευές της διάφανο δέρμα βρόχινη φωνή με βαθειά μάτια. Το βαγόνι αυτό δεν με βγάζει εκεί που θέλω - στον επόμενο σταθμό θα περιμένω το τραίνο της νύχτας.
Ελαφρές παλμικές κινήσεις στον ελάχιστα γερμένο λαιμό της μετέφεραν το ταξίδι μέσα στις αργές και νωχελικά επαναλαμβανόμενες χωρογραφίες του απροσδιόριστου φωτισμού του βαγονιού - τα χείλη να πρέπει να μιλήσουν σιωπή κι η γλώσσα να τα δροσίζει με λέξεις ρυθμικές. Είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με άγνωστη συμπεριφορά τα χαρακτηριστικά μας. Ένα ρυθμικό πήγαινε έλα ασθμαίνοντας την αναγνώριση.Το κεφάλι της γέρνει από την αντίθετη πλευρά γιά να ακουμπήσει την ματιά της αλλού. Μετράει τα φυλαχτά που μάζεψε να τους δώσει ρυθμό στη χούφτα της βυθισμένη, να διαβάζει τις ιστορίες που φευγαλέα καταγράφονται εδώ. Θα τα τρυπήσει θα τα περάσει σε ένα μίτο της αριάδνης να φυλάνε τις μνήμες του αύριο κι όσο θα τα μετράει θα τα ακουμπάει θα τα θωπεύει - γυμνά νομίσματα μιας πληρωμής πού τέλειωσε. Θα έχουν αξία ενέργειας να φορτίζουν απ τον λαιμό της τα άκρα της σκέψης της γυμνά. Το ταξίδι αυτό με πάει στην σιωπή. Αίσθηση μου έκανε πως άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε.
Κυνήγησα τον χρόνο σένα μικρό ταξίδι που ξεκίνησε σήμερα το πρωί σε μιά πλατεία αραχτή ο χρόνος σταματημένος στην καθημερινή επανάληψη. Ένας μακρύς συνεχής ήχος οριοθετεί την σιωπή που μας περιβάλλει σαν μνήμη γνωστή με γεγονότα που αυτόματα αναφέρονται σένα ταξίδι. Ο άνθρωπος που δεν κατάλαβε πως πέρασε ο χρόνος αναλύει τα νυχτερινά του , άλλος πάλι πίνει τον τρίτο καί τελευταίο καφέ πρίν το μεσημέρι, να γυρίζει η σκηνή βόλτες στην πλατεία σ΄επαναληπτικές εικόνες από τραπέζι σε τραπέζι κι έφτασε τρείς το μεσημέρι ο ήλιος να τυφλώνεται. Κυνήγησα την σιωπή σελίδα σελίδα.
*Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο Ελλάς Εξπρές. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέο Επίπεδο, στην Αθήνα.
| Απ_ο_σ_π_ά_σ_μ_α_τ_α____Σ_ι_ω_π_ή_ς_του_Κ.Τ.pdf |