Αγαπητοί φίλοι,
Αγαπητέ Κωστή,
Κυρίες και κύριοι,
πρώτα πρώτα θέλω να ζητήσω συγνώμη γιατί λόγοι πέρα από τη θέλησή μου (ευτυχώς όχι υγείας) με κρατάνε στην Αθήνα σήμερα, και δε μπορώ να εκφράσω ο ίδιος προσωπικά τη χαρά μου και την τιμή μιας τέτοιας σύναξης στο μουσείο μας.
δε θα πω πολλά λόγια σ' αυτό το μήνυμα φιλίας εκτίμησης και θαυμασμού που στέλνω όχι μόνο για να μη σας κουράσω, όχι μόνο για να μη κλέψω πολύτιμο χρόνο από τόσο σπουδαίους κι ενδιαφέροντες ομιλητές και δράσεις που ακολουθούν, αλλά γιατί, αν αρχίσω, μια και γνωριζόμαστε με τον Κωστή από το 1968, παιδιόθεν, από τη στιγμή που εκδίδει το ιστορικό περιοδικό "Λωτός" με το οποίο θα συνεργαστούμε ήδη και θα δημοσιεύσει και το πρώτο μου κείμενο, ο λόγος θα ήταν πολύ μακρύς και πολύ ουσιαστικός.
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, η παρουσία του Κωστή στην ποίηση, στις εικαστικές τέχνες, στην έρευνα, στον πειραματισμό, στη μουσική, στην τεχνολογία, και γενικά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Γαλλίας, όπου κι εκεί θα μοιραστούμε από τα χρόνια του 70 σημαντικές δράσεις, επαφές, φιλίες, εμπειρίες, έργα, είναι αστείρευτη πηγή σημασίας και συγκίνησης.
Η χαρά μου λοιπόν είναι μεγάλη σήμερα έστω κι από μακριά γιατί η γεωγραφική απόσταση δεν εμπόδισε ποτέ το νόημα και το λόγο να έχουν δύναμη και παρρησία.
Θέλω Κωστή να σε ευχαριστήσω προσωπικά για ό,τι έχεις κάνει και για ό,τι κάνεις που μέχρι ένα βαθμό οι υπόλοιποι ομιλητές θα παρουσιάσουν πιο αναλυτικά, αλλά θέλω να μαρτυρήσω προσωπικά κάτι που οι άλλοι ίσως κι αν ακόμα ξέρουν μια και είναι πια μέρος της ιστορίας μας, δεν το έχουν ίσως ζήσει τόσο άμεσα... το σεβασμό και το θαυμασμό που ενέπνεες σε μια σειρά σπουδαίους ανθρώπους όταν ακόμα 18 χρονών μας μάζευες μέσα στα μαύρα χρόνια της Χούντας και μας ξεκουνούσες δίπλα στον Εγγονόπουλο, τον Καβαδία, τον Κίμωνα Φράιερ, τον Γιάννη Χρήστου, τον Νανάκο Παπαϊωάννου, και πόσους άλλους σπουδαίους ανθρώπους στις συγκεντρώσεις του Λωτού στο Χαγιάτι και σε κοιτούσαν θυμάμαι όλοι με θαυμασμό για τη δύναμη της θέλησής σου, για τη φαντασία που έβαζες μέσα στην άπελπι πραγματικότητα και μας έλυνες τη γλώσσα...
Έτσι μ' αυτή τη λυμένη γλώσσα και με τόσες δεκαετίες ουσιαστικές δράσεις και εμπειρίες, τόσο γενναιόδωρα μοιρασμένες, ας αρχίσει αυτή η βραδιά που θυμίζει εκείνες τις πρώτες εφηβικές μας συνάξεις που κανείς μας δεν ξέχασε γιατί ο λόγος πέρασε ατόφιος σε μια γενιά και μετά σε μια άλλη, κι ας ευχηθούμε να περάσει σήμερα και στην επόμενη που μάλλον εξίσου δύσκολα χρόνια φαίνεται να την περιμένουν...
ελπίδα λοιπόν και δύναμη, φαντασία και δράση και
νάσαι καλά Κωστή και κάνε να ρέει ο λόγος....
Ντένης Ζαχαρόπουλος
Αγαπητέ Κωστή,
Κυρίες και κύριοι,
πρώτα πρώτα θέλω να ζητήσω συγνώμη γιατί λόγοι πέρα από τη θέλησή μου (ευτυχώς όχι υγείας) με κρατάνε στην Αθήνα σήμερα, και δε μπορώ να εκφράσω ο ίδιος προσωπικά τη χαρά μου και την τιμή μιας τέτοιας σύναξης στο μουσείο μας.
δε θα πω πολλά λόγια σ' αυτό το μήνυμα φιλίας εκτίμησης και θαυμασμού που στέλνω όχι μόνο για να μη σας κουράσω, όχι μόνο για να μη κλέψω πολύτιμο χρόνο από τόσο σπουδαίους κι ενδιαφέροντες ομιλητές και δράσεις που ακολουθούν, αλλά γιατί, αν αρχίσω, μια και γνωριζόμαστε με τον Κωστή από το 1968, παιδιόθεν, από τη στιγμή που εκδίδει το ιστορικό περιοδικό "Λωτός" με το οποίο θα συνεργαστούμε ήδη και θα δημοσιεύσει και το πρώτο μου κείμενο, ο λόγος θα ήταν πολύ μακρύς και πολύ ουσιαστικός.
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, η παρουσία του Κωστή στην ποίηση, στις εικαστικές τέχνες, στην έρευνα, στον πειραματισμό, στη μουσική, στην τεχνολογία, και γενικά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Γαλλίας, όπου κι εκεί θα μοιραστούμε από τα χρόνια του 70 σημαντικές δράσεις, επαφές, φιλίες, εμπειρίες, έργα, είναι αστείρευτη πηγή σημασίας και συγκίνησης.
Η χαρά μου λοιπόν είναι μεγάλη σήμερα έστω κι από μακριά γιατί η γεωγραφική απόσταση δεν εμπόδισε ποτέ το νόημα και το λόγο να έχουν δύναμη και παρρησία.
Θέλω Κωστή να σε ευχαριστήσω προσωπικά για ό,τι έχεις κάνει και για ό,τι κάνεις που μέχρι ένα βαθμό οι υπόλοιποι ομιλητές θα παρουσιάσουν πιο αναλυτικά, αλλά θέλω να μαρτυρήσω προσωπικά κάτι που οι άλλοι ίσως κι αν ακόμα ξέρουν μια και είναι πια μέρος της ιστορίας μας, δεν το έχουν ίσως ζήσει τόσο άμεσα... το σεβασμό και το θαυμασμό που ενέπνεες σε μια σειρά σπουδαίους ανθρώπους όταν ακόμα 18 χρονών μας μάζευες μέσα στα μαύρα χρόνια της Χούντας και μας ξεκουνούσες δίπλα στον Εγγονόπουλο, τον Καβαδία, τον Κίμωνα Φράιερ, τον Γιάννη Χρήστου, τον Νανάκο Παπαϊωάννου, και πόσους άλλους σπουδαίους ανθρώπους στις συγκεντρώσεις του Λωτού στο Χαγιάτι και σε κοιτούσαν θυμάμαι όλοι με θαυμασμό για τη δύναμη της θέλησής σου, για τη φαντασία που έβαζες μέσα στην άπελπι πραγματικότητα και μας έλυνες τη γλώσσα...
Έτσι μ' αυτή τη λυμένη γλώσσα και με τόσες δεκαετίες ουσιαστικές δράσεις και εμπειρίες, τόσο γενναιόδωρα μοιρασμένες, ας αρχίσει αυτή η βραδιά που θυμίζει εκείνες τις πρώτες εφηβικές μας συνάξεις που κανείς μας δεν ξέχασε γιατί ο λόγος πέρασε ατόφιος σε μια γενιά και μετά σε μια άλλη, κι ας ευχηθούμε να περάσει σήμερα και στην επόμενη που μάλλον εξίσου δύσκολα χρόνια φαίνεται να την περιμένουν...
ελπίδα λοιπόν και δύναμη, φαντασία και δράση και
νάσαι καλά Κωστή και κάνε να ρέει ο λόγος....
Ντένης Ζαχαρόπουλος