Stop carrés du film Saga of a city.
Réalisation du film et musique par C o s t i s. Paris,1974.
Durée 30 minutes.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ πειραματικών ταινιών στον Κινηματογράφο Racine, στο Παρίσι το 1976,
στον ομώνυμο δρόμο, από την Paris film Coop.
Première présentation au festival du film expérimental au Cinéma Racine,
rue Racine, par la Paris Film Coop. Paris 1976.
Μέρος του πρωτότυπου έχει σβυστεί και αυτό είναι μια αναγκαία καινούρια κόπια,
για την οποία ευχαριστώ τον Ηλία Σπυράκι .
L’original étant endommagé, cette version a été retravaillée selon un nouveau master board.
Remerciements a Elias Spyrakis pour son intervention importante. Athènes, 2012.
‘Eβαλα την αποσπασματική αφήγηση παράλληλα με την αφηγηματική εξέλιξη που έχει έτσι κι αλλιώς ο κινηματογράφος. Επαναφορές, αυτοαναφορικότητα, ανάποδα κάδρα (το αεροπλάνο) έτσι που η αφηγηματική εξέλιξη να βρει ένα δικό της λόγο ύπαρξης. Αλλά βέβαια και το ιδιαίτερο μοντάζ αυτής της ταινίας σε αυτό ακριβώς βοήθησε.
Έτσι δημιουργώντας έναν διάλογο με τα 24 καρέ το δευτερόλεπτο με γεωμετρική πρόοδο που ξεκινούσε με ελάχιστα καρέ, τόσα που να έπιανε η συγκολλητική ταινία της μονταζιέρας για παράδειγμα τρία καρέ και συνέχιζα με 4, 5 , 6 έως εκεί που έβλεπα πως είχε τονιστεί κατάλληλα κάποια σκηνή. Ας σκεφτούμε πως τα 5 δευτερόλεπτα είναι 5 επί 24 =120 καρέ.
'Οταν την δεκαετία του 2000 θέλησα να το κάνω τελεσινέ για να μπορώ να το προβάλω,
ιαπίστωσα πως είχαν εξατμιστεί πολλές σκηνές και το φιλμ είχε γεράσει με τα χρόνια.
Αναγκάστηκα λοιπόν να του δώσω μια πιο “σύντομη” εκδοχή.
Είμαι σίγουρος πως βαστάει την καταβολή του, χωρίς να φαίνεται με σαφήνεια η γεωμετρική του ανάπτυξη
που κάποια στιγμή ένιωθα πως αυτονομείται από την αφήγηση. Έτσι έβλεπες ένα έργο μέσα στο έργο.
Υπάρχει βέβαια και αυτό στο τελικό αποτέλεσμα.
Κ ω σ τ ή ς
By George Steiner
Incompletion is the password to modernism. The systematic constructs of nineteenth-century epistemology and historicism, the omnium gatherum humorously projected by Coleridge and given leviathan form by Hegel, by Auguste Comte, have faded. Adorno has it that “totality is the lie”. A poetics of the fragmentary, of “fragments shored against our ruin”, inhabits modem literature. This does not preclude scale. On the contrary. The open-ended, the unfinished, in Proust, or Pound’s Cantos, in Schoenberg’s Moses und Aron, the forma aperta in Musil, generate their own modes of unfinished immensity. In modernism, form is not perfected act but process and incessant revision. The empowering theme is, after Mallarmé, that of the problematic nature, of the illegitimacy as it were, of coming into being at all. Incompletion, the excess of drafts, of sketches, of notes, of amendments circle, ironize and subvert the text via the constant suggestion and implication of alternative resolutions, of “what might have been” – again a category that makes of Coleridge the pre-modernist. Well before Valéry, the intuition obtained that any completed, let alone published writing, music, work of art, signified the death of its intention, of the conceptual vision that had originated it. Strikingly, this convention of non-completion encompasses the two representative acts of twentieth-century philosophy: Heidegger’s Time and Being lacks its promised third part; and where are the formal totalities in Wittgenstein?
...
